Een eerlijke verdeling

We weten wel wat eerlijk zou zijn... Een eerlijke verdeling bijvoorbeeld. Van de tijd met de kinderen. Het huis. En andere gedeelde goederen.

Maar als er (onderhuids) nog een emotionele strijd woedt, dan nemen we dit (onbewust) mee in de financieel-praktisch-organisatorische onderhandelingen.
Die worden dan een gevecht.
Soms subtiel.
Soms zeer openlijk.

Daarom is het altijd goed eerst je emotionele knopen met de ander te ontwarren, vooraleer tot concrete afspraken over te gaan. #neemjetijd

'Daar moet je wel met 2 voor zijn', krijg ik vaak als reactie.
Voor een deel is dat waar.

Pas als beide partijen 100% verantwoordelijkheid voor hun eigen stuk opnemen, kan je tot een overeenkomst komen die goed en kloppend voelt voor elkeen.

Maar voor dat eigen stuk, heb je de ander niet persé nodig.
Dat is van jou.
En dat heb je altijd zelf in handen.
(Tenzij je er op allerlei manieren je handen probeert af te houden, het bij de ander blijft leggen, … — maar ook dat heb je zelf in handen).

Het vechten stopt als je je daarop begint te focussen.
Op jouw (pijn)stukken.

Als je je niet langer verzet tegen de situatie.
Tegen de ander.
En uiteindelijk tegen jezelf.
Het grootste gevecht voeren we namelijk met onszelf.

Kan jij vrede vinden met de situatie?
Kan jij vrede vinden met jezelf?

Ik wens het je toe. 
🤎🤍💙