Ge zijt niet alleen
We zijn op z'n minst al met 2(22)
Ik herinner me nog hoe een vriendin zich frustreerde over al dat gedoe rond 'gelukkig gescheiden' zijn. Ze waren net uit elkaar en ik kon de immense pijn voelen die dit met zich mee bracht. Waar ze me eerder in haar relatiecrisis contacteerde vanuit het idee 'jij bent daar ook door gegaan, ik wil graag weten hoe', merkte ik enige tijd later dat we op een ander spoor zaten.
Het deed iets met me.
Ik durfde ineens veel minder delen over hoe relatief goed het intussen bij ons liep als gezin in co-ouderschap. Ik denk dat ik bang was om haar te kwetsen, om nog meer leed te veroorzaken, of mee schuldgevoelens te voeden omdat het anders loopt dan gehoopt.
Dus werd ik heel voorzichtig in nog openlijk iets delen over onze evoluerende gezinssituatie. Want ja, het was misschien toch ook maar een beetje raar, of apart of uitzonderlijk...
Maar waarom zouden we niet meer verhalen vertellen waarbij de uitkomst werkelijk een wereld van verschil maakt?
En eveneens echt de binnenkant laten zien van wat het betekent om daar te komen?
Want het gaat niet altijd vanzelf.... Er is soms behoorlijk wat werk aan de winkel: Je moet bereid zijn om in je eigen spiegels te kijken. Het betekent je eigen kwetsbaarheid én kracht in de ogen kijken, leren navigeren tussen uitersten.
't Is Teen & Tander.
Het vraagt zowel een ongelooflijke portie nederigheid om een stap opzij te zetten als dat het een grote porte (wankel)moed van je vraagt omhelemaal jouw eigen plek in te nemen, om jezelf (eindelijk) die volle ja te geven.
Waarom zou de uitzondering niet wat vaker het nieuwe normaal kunnen worden?
Ik voel steeds meer hoe andere scenario's dan het gekende doemscenario van een (v)echtscheiding tussen ouders, platform mogen krijgen. Hoorbaar mogen worden.
En misschien heb jij net dit vandaag van mij te horen: ge zijt niet alleen, we zijn op z'n minst al met 2 die naar een aantal zaken anders kijkendan mainstream, waardoor we andere keuzes maken en dus ook andere uitkomsten krijgen.
En ik schrijf hier 'met 2' maar eigenlijk zijn we al met meer dan 222! Zoveel mensen haalden intussen m'n boek over de scherven én het geluk van een relatiecrisis in huis. Het lezen van ons verhaal mag hen raken en inspireren om dat wat voor hen vanzelfsprekend voelt verder te volgen, om tegelijk te durven zoeken en veranderen in hoe ze in een situatie staan. Te ervaren wat daarin echt belangrijk is.
Zelfs al lijkt het voor de buitenwereld soms toch een beetje bizar.
Krijgen anderen er kop nog staart aan.
Worden sommige mensen uit de omgeving zelfs een beetje lastig omdat het niet te categoriseren valt in een duidelijk ja/nee of aan/uit verhaal.
Veel vaker is het een en/en-verhaal. 't Is Teen & Tander.
En soms geraak je er zelf ook even niet goed aan uit.
We mogen zoeken en vinden — en opnieuw zoeken.
En we mogen dat ook wat vaker openlijk doen. En samen.
Daarom organiseer ik sinds kort salongesprekken waar er ruimte is voor een openhartig gesprek over scherven én geluk, om elkaar in alle eerlijkheid te ontmoeten en de binnenkant, onderkant en achterkant van een relatiecrisis te laten zien. In al z'n heftigheid bij momenten maar ook in al z'n power, in de katalysator voor persoonlijke en relationele groei dat het kan zijn.
Dus voel je welkom!
Om te luisteren, om (jezelf) vragen te stellen, om helderheid te krijgen, om je gezien, gehoord en gesteund te voelen.
Meer info en inschrijven kan via deze pagina.
De opname van het eerste salongesprek kan je hier herbeluisteren.
Alvast heel graag tot 19 mei of 23 juni!
Warme groet,
Naomi