De korte pijn

DE KORTE PIJN IS NIET ALTIJD DE MINSTE PIJN.

Vaak willen we er (te) snel vanaf zijn.
We willen snel alles afhandelen, zodat we dit achter ons hebben.
Weer vooruit kunnen.

Maar wat als je datgene dat je niet deftig achter je laat, gewoon meepakt je toekomst in?
Wat als alles zo snel gaat ineens, dat je er maanden / jaren van moet bekomen?
Wat als je nadien toch niet vooruit lijkt te geraken?
Wat als er nog zoveel onopgeloste knopen zitten, dat het een warboel blijft (ondanks dat alles 'afgehandeld' lijkt?)?
Wat als de korte pijn, niet persé minder pijn betekende?

Zou je dan bereid zijn wat meer tijd te nemen?
Samen? Voor jezelf? Of zou je de ander wat meer tijd kunnen geven?
Zou je dan bereid zijn de gesprekken te laten gaan over wat echt pijnlijk is om door te gaan?
Zou het kunnen dat je elkaar zelfs in die pijn kan (terug)vinden?

Welk verschil zou dat voor jou kunnen maken / gemaakt hebben?

Durf je daar even bij stil te staan?

Ps. Ik snap het. Ik snap het echt dat je een lastige periode zo snel mogelijk achter de rug wil hebben. Dat willen we allemaal. Maar vergis je niet: wat je te snel en incorrect afhandelt, kan je nog jaren achtervolgen.

Pss. Merk ook op wanneer je in het omgekeerde verhaal zit: in dat van eindeloos weg en weer blijven gaan omdat j(ulli)e de rauwe werkelijkheid (én eerlijkheid) niet onder ogen wil(len) zien. In dat geval hou je niet alleen elkaar, maar vooral ook jezelf aan het lijntje. Wat het, ook achteraf gezien, niet minder pijnlijk maakt.

Kan je daarin de juiste balans vinden?
Tussen niet te snel weglopen maar ook niet eindeloos blijven hangen?

Jij, jullie, je relatie, verdienen die eerlijkheid.
Met alles wat er is.

📷 ik vond dit een knap beeld van Karen Nachtergaele over de impact als 1 van de partijen te snel wil gaan. En hoe dat de ander ongewild mee-trekt. (Dan wordt het een spel van trekken en duwen. Iets met tegendraadse bewegingen.)